Pałac Krasińskich w Warszawie (Pałac Rzeczypospolitej) to barokowy pałac zbudowany w latach 1677-1695 dla wojewody płockiego Jana Dobrogosta Krasińskiego wg planów Tylmana z Gameren. Obecnie siedziba zbiorów specjalnych Biblioteki Narodowej (rękopisy, stare druki i zbiory ikonograficzne). Jego budowę rozpoczęto wiosną 1677 roku i do 1682 roku gotowy był w stanie surowym korpus główny. Dekorowanie wnętrz przerwała III wojna północna.
W 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej i wtedy też ostatecznie zakończono dekorowanie wnętrz. W roku 1766 Ogród Krasińskich udostępniono publiczności. W 1783, po pożarze, który strawił dużą część wnętrza, został przebudowany wg projektu Dominika Merliniego. W Królestwie Polskim odbywały się tutaj w latach 1827-1828 posiedzenia sądu sejmowego. W okresie międzywojennym był siedzibą Sądu Najwyższego. W 1944 podczas powstania, został spalony.
Po wojnie odbudowany, mieści to, co zostało (niecałe 5%) z liczącej 40 tysięcy rękopisów Biblioteki Załuskich i Rapperswilskiej, a także inne zebrane później stare druki i zbiory graficzne. Na uwagę zasługują zwłaszcza bezcenne iluminowane polskie i zagraniczne manuskrypty średniowieczne. Znajduje się tam również zbiór tematyczny poświęcony okresowi Wielkiej Emigracji (1831-1883) i pamiątki piśmiennicze po Cyprianie Kamilu Norwidzie.
Kościół ojców kapucynów pw. Przemienienia Pańskiego w Warszawie został ufundowany przez króla Jana III Sobieskiego. Napis na gzymsie nawiązuje do ślubowania złożonego przez króla Jan III Sobieskiego, w którym monarcha przyrzekł wystawić kościół Panu, aby ten pobłogosławił orężowi chrześcijańskiemu w walce podczas odsieczy wiedeńskiej.
Jan III Sobieski sprowadził kilku kapucynów do Warszawy jeszcze przed wyprawa wiedeńską. Początkowo żyli oni na Zamku Królewskim. Po przybyciu z Francji większej ilości zakonników, król na zakupionym przez siebie placu przy ulicy Miodowej polecił wybudować mały drewniany kościół. W przyległym do świątyni dworze Babiców zamieszkali przybyli zakonnicy. 23 lipca 1683 roku Jan III Sobieski położył kamień węgielny pod budowę murowanego kościoła. Autorami projektu świątyni oraz klasztoru są architekci: Tylman z Gameren, z Holandii oraz Augustyn Locji z Włoch.
Budowę ukończono w 1692 roku. 11 października tego samego roku dokonano uroczystego poświęcenia kościoła. Świątynia została zniszczona podczas powstania warszawskiego w 1944 roku. Odbudowano ją w latach 1945-1955. Kościół ojców kapucynów pw. Przemienienia Pańskiego został wzniesiony w stylu barokowym. Jego wystrój jest skromny zgodnie z życzeniem ubogich zakonników.
Pałac Paca-Radziwiłłów to pałac w stylu barokowym, znajdujący się w Warszawie przy ul. Miodowej 15. Przed nim znajduje się brama o półkolistym kształcie. Budynek jest utworzony na planie kwadratu, w narożnikach posiada cztery pawilony.
Pałac ten został wzniesiony pod koniec XVII wieku dla księcia Dominika Mikołaja Radziwiłła według projektu Tylmana z Gameren. Był własnością rodziny Radziwiłłów do początku XIX wieku (z przerwą w latach 1744-1759). W czasie insurekcji kościuszkowskiej w 1794 częściowo zniszczony. Podczas okupacji pruskiej w latach 1807-1809 w zaniedbanym budynku znajdował się teatr, później zaś koszary wojskowe.
W roku 1825 pałac kupił generał Ludwik Michał Pac. Został wtedy przebudowany według projektu Henryka Marconiego w stylu klasycystycznym. W środkowej części architekt umieścił sześciokolumnowy portyk; zbudował także skrzydła boczne i pawilony od strony ul. Miodowej. We wnętrzach pałacu urządzono Salę Gotycką i Mauretańską.
Generał Pac wziął udział w powstaniu listopadowym, za co w roku 1835 jego majątek wraz z pałacem został skonfiskowany. Przebudowano jego wnętrza pod kierunkiem Stefana Balińskiego. W latach 1848-1875 mieściła się w tym budynku siedziba Rządu Gubernialnego, a w 1875-1939 – Sąd Okręgowy.
Pałac Bogusławskiego w Warszawie mieści się przy ul. Żelaznej 97 na warszawskiej Woli. Nieznane jest nazwisko architekta - przypuszcza się, iż mógł nim być Bonawentura Solari. Wojciech Bogusławski kupił w tym miejscu plac w roku 1791, a pałacyk został zbudowany w 1807 roku. W 1825 pałac zakupił architekt Karol Henryk Gall, po czym ją przebudował. Od roku 1862 właścicielem był ks. Julian Feliński. Wraz z bratem, arcybiskupem Zygmuntem, założył w pałacyku szkołę i sierociniec. Opiekę nad nim sprawowało Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Marii. W roku 1863 na dziedzińcu postawiono rzeźbę Matki Boskiej, wykonaną przez Andrzeja Pruszyńskiego. Rzeźbiarz ten stworzył również płaskorzeźbę Chrystusa.
Podczas okupacji hitlerowskiej znajdował się przy pałacyku mur getta. Siostry ze Zgromadzenia przyjęły pod opiekę ok. 11 dzieci żydowskich. Pomagały także w przemycaniu dzieci na stronę "aryjską" (skąd przewożono je do sierocińców lub rodzin na prowincji).
Został odbudowany w stylu klasycystycznym. Zmiany przeprowadziła inż. Beata Trylińska. W obecnym kształcie różni się od pierwotnego. Obecnie mieści się w nim zakład wychowawczy.
